Μετά την κατάληψη της περίφημης λεωφόρου Champs-Elysées που είναι γνωστή ως «ο πιο όμορφος δρόμος στον κόσμο» όπου είναι συγκεντρωμένα όλα τα μονοπώλια της αστικής τάξης και η πολυτέλεια της Γαλλίας στις 24 Νοέμβρη από τα Κίτρινα Γιλέκα, άλλαξε η πορεία του κινήματος ποσοτικά και ποιοτικά. Μια εβδομάδα μετά τον ξεσηκωμό της 24 Νοέμβρη ανανεώθηκε το ραντεβού για τη 1η Δεκέμβρη. Για την 1η Δεκέμβρη είχε γίνει και η πρόσκληση της CGT (Συνομοσπονδία αποκαλούμενη αριστερή με τη νπιο μεγάλη επιρροή) για την ετήσια παραδοσιακή κινητοποίηση. Εκτός απ’ αυτό την ίδια μέρα καλούσαν, σε διαφορετικό σημείο, κινητοποίηση οι φοιτητικές ενώσεις και οργανώσεις για την μεγάλη αύξηση των τελών εγγραφής – διδάκτρων των εκτός χωρών της ΕΕ αλλοδαπών φοιτητών. Επιπλέον διοργανώθηκε μια κινητοποίηση για τον άνθρωπο που δολοφονήθηκε από την αστυνομία από την συλλογικότητα «δικαιοσύνη για τον Adama Traore» με το σύνθημα «κίτρινα γιλέκα στις πλατείες και τα προάστια». Αυτές οι τρεις κινητοποιήσεις οργανωμένες για τα δικά τους προβλήματα και είχαν τα δικά τους συνθήματα (όπως εργατικά δικαιώματα, κόστος ζωής, κρατικός ρατσισμός, διακρίσεις στους φοιτητές). Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις εδώ και μερικές βδομάδες είχαν ταρακουνήσει πολιτικά τη Γαλλία προσπαθούσαν να συνδεθούν με τα κίτρινα γιλέκα (εδώ πρέπει να πούμε ότι ο γενικός γραμματέας της CGT αντί να αδιαφορήσει τις προηγούμενες μέρες θα έπρεπε άμεσα να εμπλακεί στην κινητοποίηση των κίτρινων γιλέκων και να πάρει τις πλατείες από τους φασίστες για να πάρουν ένα χαρακτήρα προλεταριακό). Ο κύριος στόχος των κίτρινων γιλέκων ήταν η Λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων όπως έγινε και στις 24 Νοέμβρη.
Το προηγούμενο διάστημα συζητιόταν ότι ευέλικτη δύναμη 6 – 7 χιλιάδων των ΜΑΤ θα καταλάβει την αριστερή πλευρά, μεγάλη δύναμη που θα έκανε πολύ δύσκολη την πρόσβαση. Τις πρωινές ώρες στην πρώτη φάση συμμετείχαν ήδη χιλιάδες που γρήγορα έγιναν δεκάδες χιλιάδες, η πολιορκία και η επίδειξη δύναμης από την αστυνομία ήταν ένα πολύ σοβαρό κίνητρο για σύγκρουση με την αστυνομία και την ανάληψη της κατάστασης. Το απόγευμα άρχισαν νέες κινητοποιήσεις. Μπορούμε να πούμε ότι η κινητοποίηση των φοιτητών ενώ ήταν μια άχρωμη κινητοποίηση, ένα σοβαρό τμήμα της κινήθηκε άμεσα στην κατεύθυνση συμμετοχής στην κινητοποίηση των κίτρινων γιλέκων. Η συλλογικότητα «δικαιοσύνη για τον Adama Traore» προχώρησε μαζικά προς τα Ηλύσια Πεδία με την δική της μαχητική γραμμή και εκπροσωπώντας τα προάστια.
Τα ποιότητα των ακτιβιστών και τα χαρακτηριστικά που έδωσαν το χρώμα στις κινητοποιήσεις.
Το απόγευμα χιλιάδες ανθρώπων με κίτρινα γιλέκα προσπαθούσαν να διατηρήσουν τον έλεγχο της περιοχής, που παρά το κλείσιμο δρόμων από την αστυνομία, υπήρχε η διάθεση να γίνουν οι πορείες. Όπως προαναφέραμε οι φοιτητές, οι εργάτες φώναζαν συνθήματα αντιφασιστικά και αντικαπιταλιστικά με κυρίαρχο το « Μακρόν παραιτήσου». Όπως το συναντήσαμε συχνά στην εξέγερση του Γκεζί, όταν οι διαδηλωτές έκλειναν τους δρόμους, από τη μια πλευρά ακούγονταν συνθήματα ειρωνικά και υβριστικά για την κυβέρνηση, τον Μακρόν και την αστυνομία. Από την άλλη πλευρά, από αυτούς που είχαν γαλλικές σημαίες, ακουγόταν ο εθνικός ύμνος. Εδώ είναι απαραίτητο να ειπωθεί ότι από μια μερίδα εκφράστηκε ότι «τα κίτρινα γιλέκα κατευθύνονται από τους φασίστες» ή «το χρώμα του κινήματος το δίνουν ακροδεξιές κινήσεις».
Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι μια σοβαρή μάζα των διαδηλωτών έβγαινε πρώτη φορά σε κινητοποιήσεις. Επίσης ότι είναι ένα κομμάτι που ψηφίζει δεξιά κόμματα, συμπορεύεται μαζί τους, είναι κατά των μεταναστών, των προσφύγων και των αλλοδαπών. Αυτά τα τμήματα δεν είχαν μια τέτοια μαζικότητα για να μπορούν να υπονομεύσουν το κίνημα, να το κατευθύνουν και να δώσουν το χρώμα. Όσο για τα αποκαλούμενα μπάχαλα στα καταστήματα του μονοπωλιακού κεφαλαίου και τις τράπεζες, δεν υπήρξε καμιά ιδιαίτερη παρέμβαση πέρα από κάποιες επί μέρους αναστολές όταν συνεχιζόταν τα χτυπήματα στα κρατικά κτίρια και την αστυνομία που έγιναν στόχος σοσιαλιστών, αναρχικών και αυτόνομων. Στην πραγματικότητα το ενδιαφέρον σημείο εδώ είναι ότι την 1 η Δεκέμβρη την έκαναν μαζική εξέγερση αυτοί που έβγαιναν πρώτη φορά σε κινητοποιήσεις «οι δεξιοί», «οι εθνικιστές», «οι φασίστες», πιο μαχητικοί και πιο βίαιοι από τους έμπειρους μαχητές. Δεκάδες αυτοκίνητα κάηκαν, εκατοντάδες οδοφράγματα στήθηκαν, έγιναν συγκρούσεις με την αστυνομία σε πολλά μέρη, από πολλά μέρη εκδιώχθηκε η αστυνομία, οι αστυνομικές δυνάμεις έγιναν στόχος παντού. Την 1η Δεκέμβρη υπήρξε μια μαζική συλλογική βία.
Οι δρόμοι, οι λεωφόροι και οι πλατείες ήταν κατειλημμένες για ώρες. Οι άνθρωποι που συγκρουόταν με την αστυνομία, έσπαναν τα αστυνομικά αυτοκίνητα, σταματούσαν την κυκλοφορία στους δρόμους και δοκίμαζαν διάφορες δράσεις ήταν μερικοί από αυτούς που έλεγαν τον εθνικό ύμνο. Δεν είναι δουλειά μας να κρίνουμε με πρόχειρες εικασίες τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που ξεσηκώθηκαν απέναντι στο κράτος και χρησιμοποίησαν το θεμιτό δικαίωμα της βίας για σοβαρά προβλήματα όπως η ακρίβεια της ζωής, η ανεργία, οι φόροι, οι συνθήκες ζωής, από τις πολιτικές τους πρακτικές (όπως το να λένε τον εθνικό ύμνο, ψηφίζουν φασιστικά κόμματα, εθνικισμό και ρατσισμό κλπ).
Για την εξέγερση της 1ης Δεκέμβρη πρέπει να σταθούμε πάνω σ’ αυτά τα γεγονότα που ήταν μια εμπειρία δυναμικού αγώνα, ήταν μια βίαιη εμπειρία σε τέτοιο επίπεδο που δεν θα μπορούσαν να το φτάσουν οργανωμένοι επαναστάτες, αναρχικές και αυτόνομες ομάδες. Καμιά οργανωμένη, ιδεολογική δομή δεν θα μπορούσε να είναι τόσο ισχυρή, όσο η βίαιη και σκληρή αντιπαράθεση με το κράτος των απογοητευμένων, επειδή μέχρι τότε θεωρούσαν την αστυνομία δική τους, το κράτος δικό τους κράτος. Η λαϊκότητα, η βαρβαρότητα και η απειλητική κατάσταση του κινήματος προέρχεται απ’ αυτό. Μετά την κατάληψη της περιοχής από την αστυνομία τα κίτρινα γιλέκα γύρισαν στον αστικό τρόπο κινητοποιήσεων. Κάπου κάπου προσπαθούσαν να ωθήσουν στη λεωφόρο Champs-Elysée’. Κάθε στιγμή παντού ξεσκέπαζαν το κράτος και τις πολιτικές του.
Από την γαλλική κοινωνία γνωστή, με την έννοια της αστικής διανόησης, για τον πολιτισμό και την τέχνη, άρχισε να ενισχύεται το σύνθημα «ο Μακρόν στην γκιλοτίνα». Μνημεία που υπήρξαν επί 5 δημοκρατίες καταστράφηκαν. Για παράδειγμα η Αψίδα του θριάμβου που έφτιαξε ο Ναπολέων Βοναπάρτης καταστράφηκε απ’ αυτούς που έλεγαν αυτός είναι ο δικός μας θρίαμβος. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα έκαναν Γάλλοι μικροαστοί. Σ’ αυτό το σημείο μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε να προσανατολιστούν οι λαϊκές μάζες των καταπιεσμένων εργαζόμενων και τα άλλα στρώματα από κοινού προς τον κοινό εχθρό με ένα κίνημα ακόμη πιο ανατρεπτικό ή τώρα που ήρθε η ώρα των μικροαστών να αφεθούν να μπουν στις αυταπάτες που θα σαρώσουν όλη αυτή την αγριότητα;
Ο χαρακτήρας των συγκρούσεων
Δεδομένου ότι στο Παρίσι υπάρχουν δεκάδες πλατείες και περιοχές όπου μαζεύεται κόσμος, αυτές οι περιοχές είναι προτεραιότητα του κινήματος και ιδιαίτερα τα Ηλύσια Πεδία. Έτσι δεν είναι απαραίτητο να καταργηθούν τα οδοφράγματα της αστυνομίας, αλλά να μπορέσουν να κρατήσουν τις περιοχές και να παραμείνουν όσο το δυνατό περισσότερο. Σίγουρα μετά από ένα διάστημα που η περιοχή παραμένει στα χέρια τους, το σπάσιμο των οδοφραγμάτων της αστυνομίας και οι συγκρούσεις αρχίζουν να αποκτούν σημασία. Ωστόσο είναι δύσκολο να κρατηθούν οι πλατείες όλη τη μέρα. Οι άνθρωποι μετά από ένα διάστημα θέλουν να γυρίσουν στην καθημερινότητα. Εκτός αυτού ένα σημαντικό εμπόδιο είναι η δουλειά της επόμενης μέρας. Επιπλέον το τεράστιο μέγεθος των δρόμων (σε μήκος και πλάτος) είναι πλεονέκτημα και αβαντάζ για να κυριαρχήσει η αστυνομία στην περιοχή. Για παράδειγμα όταν καταλάβαμε την İstiklal στην εξέγερση του Gezi , η δομή του δρόμου και τα πολλά ενδιάμεσα στενά, έδιναν τη δυνατότητα να φτάσεις στην πλατεία από αρκετούς δρόμους. Το γεγονός ότι υπήρχε μια σοβαρή μάζα ανέργων, νέων, ανασφάλιστων που δεν είχαν καμιά δέσμευση για δουλειά την άλλη μέρα ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την επί πολλές μέρες κατάληψη της İstiklal. Όμως σε μια ιμπεριαλιστική χώρα αυτή η ευελιξία είναι πολύ δύσκολη από φυσική και τεχνική άποψη.
Τα εμπόδια του κινήματος
Το Παρίσι είναι μια πόλη όπου έχει πραγματοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό ο «αστικός μετασχηματισμός». Το Παρίσι αποτελείται από 20 περιφέρειες. Γύρω από την πόλη υπάρχουν τα προάστια. Αυτοί που ήρθαν από τις αποικίες, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους στην πλειοψηφία τους μένουν στα προάστια. Αυτοί που πάνε για δουλειά στο Παρίσι ξαναγυρίζουν στο τέλος της ημέρας. Μπορούμε να πούμε ότι η ζωή στα προάστια είναι πολύ διαφορετική από την ζωή των μικροαστών στο Παρίσι ταξικά, κοινωνικά και πολιτιστικά και κατά το πλείστον η ζωή αυτών περνάει στα προάστια. Υπάρχει μια σοβαρή διαστρωμάτωση. Αν και τα προάστια έγιναν επίκεντρο πολλών εξεγέρσεων μπορούμε να πούμε ότι η νεολαία από τα προάστια έχει μικρή μαζικότητα στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων επειδή ανάμεσα στην «βιαιότητα των μικροαστών» και την «βιαιότητα των προαστίων» υπάρχει μια απόσταση. Η ανεμπιστοσύνη των δυο πλευρών αποτελούν ένα εμπόδιο στην διεξαγωγή κοινού αγώνα. Είναι πολύ δύσκολο να ισχυριστεί κανείς ότι αυτή η δυσπιστία θα εξαλειφθεί με το κίνημα των κίτρινων γιλέκων και θα θεσμοθετηθεί μεταξύ τους συνεργασία για χρόνια, όμως πρέπει να ειπωθεί ότι πρέπει να αναζητηθούν οι δρόμοι που θα δημιουργήσουν τουλάχιστον την δυνατότητα διεξαγωγής αυτού του κοινού αγώνα. Η δημιουργία αυτής της συνεργασίας μπορεί να δώσει στο ποιοτικό άλμα της 1ης Δεκέμβρη μεγαλύτερες διαστάσεις.
Από το Παρίσι ένας αναγνώστης της Παρτιζάν
Μετάφραση
HYPERLINK “http://www.yenidemokrasi2.net/1-aralik-paris-isyanina-dair-degerlendirmeler.html”
http://www.yenidemokrasi2.net/1-aralik-paris-isyanina-dair-degerlendirmeler.html
